• Ο όγκος εγκεφάλου μπορεί να προκαλέσει βλάβη, είτε επειδή ασκεί πίεση σε φυσιολογικά μέρη του εγκεφάλου είτε επειδή τα διηθεί.
• Έχουν καταγραφεί περισσότερα από 150 είδη όγκων εγκεφάλου.

Άλλοι όγκοι αναπτύσσονται γρήγορα και έχουν μια επιθετική βιολογική συμπεριφορά και κάποιοι άλλοι αργά. Τα 2/3 των όγκων του εγκεφάλου είναι καλοήθεις και το υπόλοιπο 1/3 κακοήθεις. Οι πρωτοπαθείς όγκοι επιπλέον μπορούν να διακριθούν σε εκείνους που εξελίσσονται από τα κύτταρα της νευροπροστατευτικής επένδυσης του νευρικού συστήματος, δηλαδή την γλοία και αποτελούν τα γλοιώματα και τους μη γλοιακούς όγκους.

Από τι προκαλείται ένας όγκος εγκεφάλου;

Η δημιουργία ενός όγκου στο ΚΝΣ συνδέεται ενίοτε με την παρουσία κάποιας χρωμοσωμικής ανωμαλίας-καταστροφής. Αυτό μπορεί να ενισχυθεί από περιβαλλοντικές παραμέτρους, όπως η έκθεση σε ακτινοβολία ή/και η χημειοθεραπεία για κάποιο άλλο καρκινικό όγκο του οργανισμού, σε προγενέστερο χρόνο. Σε σπάνιες περιπτώσεις υπάρχει σαφής γενετική καταβολή σε ένα πρωτοπαθή όγκο του ΚΝΣ.

Τα πλέον συχνά γενετικά σύνδρομα αφορούν στα ακόλουθα σύνδρομα:

1. Nευροινωμάτωση τύπου Ι
2. Νευροινωμάτωση τύπου ΙΙ
3. Οζώδης σκλήρυνση
4. Von Hippel-Lindau σύνδρομο (αφορά στο αιμαγγειοβλάστωμα παρεγκεφαλίδας).

Συνήθεις καλοήθεις όγκοι ΚΝΣ

1. Μηνιγγιώματα

Είναι ο πιο συχνός και συνηθέστερα καλοήθης όγκος του ΚΝΣ παρουσιάζοντας μικρό ρυθμό ανάπτυξης. Επιδημιολογικά αντιστοιχούν στο 14,3-19% των πρωτοπαθών νεοπλασμάτων του εγκέφαλου με μέση ηλικία εμφάνισης τα 45 έτη. Η συχνότητα είναι υψηλότερη στις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες με αναλογία που ποικίλει από 3:2 στις ενδοκράνιες βλάβες έως 5:1 σε αυτές της Σπονδυλικής Στήλης. Είναι σπάνια στα παιδιά και τους εφήβους (1,5%) όμως σε αυτές τις περιπτώσεις μπορεί να είναι πιο επιθετικά. Εξορμούνται από κύτταρα που συνθέτουν το περίβλημα κάλυψης του νευρικού συστήματος, τις μήνιγγες του εγκεφάλου. Είναι εξωπαρεγχυματικοί όγκοι, συνεπώς και σε

κάποιες σχετικά σπάνιες περιπτώσεις όταν ο ρυθμός ανάπτυξης είναι υψηλός, θεωρούνται κακοήθεις όγκοι (αντιστοιχούν στο 1,7% του συνόλου).

2. Σβαννώματα -νευρινώματα

Προέρχονται από τα κύτταρα Schwann που συνθέτουν το περίβλημα της μυελίνης των περιφερικών ή κρανιακών νεύρων και προστατεύουν ουσιαστικά τη μετάδοση των νευρικών ώσεων -πληροφοριών στις διάφορες νευρικές δομές στον εγκέφαλο ή στο περιφερικό νευρικό σύστημα . Συνηθέστερο σβάννωμα είναι το ακουστικό νευρίνωμα που εξορμάται από κύτταρα του ελύτρου του αιθουσαίου νευρου (στατικοακουστικό νεύρο ή VIII εγκεφαλική συζυγία.) Αποτελεί τον συχνότερο όγκο της Γεφυροπαρεγκεφαλιδικής γωνίας του εγκεφάλου (80-90%) και συνιστά έναν καλοήθη όγκο αργής συνήθως ανάπτυξης με ρυθμό 1-3mm/έτος και σπανιότερα 5-10mm/έτος. Είναι ετερόπλευρο στο 95% των περιπτώσεων. Η ετήσια συχνότητά είναι περίπου 1:100000 το χρόνο και παρουσιάζει μία μικρή επικράτηση στις γυναίκες σε σχέση με τους άντρες.

3. Αδενώματα υπόφυσης

Είναι ένας όγκος εγκεφάλου που ξεκινά από κύτταρα του πρόσθιου λοβού του αδένα της υπόφυσης του βασικού κεντρικού ορμονικού «ρυθμιστή» του οργανισμού, που εντοπίζεται στη βάση του εγκεφάλου, ακριβώς πίσω από την περιοχή της ρινός. Τα αδενώματα της υπόφυσης συνιστούν περίπου το 10% των ενδοκράνιων όγκων, είναι πιο συχνά κατά την τρίτη και τέταρτη δεκαετία της ζωής και παρουσιάζουν την ίδια επίπτωση και στα δύο φύλα.

Η βασική διάκρισή τους προκύπτει ανάλογα με το μέγεθος τους σε μικροαδενώματα ,όταν το μέγεθός τους είναι μικρότερο του 1cm και σε μακροαδενώματα, όταν το μεγεθός τους είναι μεγαλύτερο του 1cm. Επιπλέον διαχωρίζονται στα εκκριτικά (λειτουργικά) αδενώματα και στα μη εκκριτικά (μη λειτουργικά) αδενώματα, ανάλογα με το αν συνθέτουν ή όχι κάποια ορμόνη. Τα μη εκκριτικά αντιπροσωπεύουν περίπου το 30% του συνόλου των αδενωμάτων.

Η αντιμετώπιση τους ποικίλλει ανάλογα με το μέγεθος τους ,την πίεση των οπτικών νεύρων ή των αγγειακών δομών της βάσης του κρανίου (καρωτίδες ,σηραγγώδεις κόλποι ), την ορμονική κατάσταση των ασθενών (υπερέκκριση κάποιας ορμόνης ή υποφυσιακή δυσλειτουργία -ανεπάρκεια από πίεση του φυσιολογικού αδένα της υπόφυσης.

4. Κρανιοφαρυγγιώματα

Είναι σχετικά σπάνια, συνιστώντας το 2,5-4% όλων των πρωτοπαθών ενδοκράνιων όγκων εγεκφάλου. Το 50% συμβαίνει στην παιδική ηλικία αποτελώντας το 9% των παιδικών ενδοκράνιων όγκων. Η συχνότητα εμφάνισης παρουσιάζει δύο peak: το πρώτο μεταξύ 5-10 ετών και το δεύτερο μεταξύ 55-65 ετών. Ωστόσο μπορεί να συμβεί σε οποιαδήποτε ηλικία. Η επίπτωση είναι ίδια και στα δύο φύλα. Αυτού του είδους ο όγκος εγκεφάλου αναπτύσσεται-αναδύεται, από την περιοχή του αδένα της υπόφυσης και μονολότι καλοήθης ως όγκος, εξαιρείται πλήρως δύσκολα λόγω της εν τω βάθει διείσδυσής του .

5. Χορδώματα

Είναι όγκοι καλοήθεις - αναπτυσσόμενοι συνήθως στη βάση του κρανίου και στην περιοχή της οσφύος-ιερού οστού σε στενή σύνδεση-συνάφεια με τις περιβάλλουσες οστικές δομές.

Προέρχονται από τα αρχέγονα υπολείμματα της νωτιαίας χορδής. Επιδημιολογικά παρουσιάζουν υψηλότερη συχνότητα εμφάνισης μεταξύ 50-60 ετών και είναι σπάνιοι σε ασθενείς <30 ετών. Χαρακτηρίζονται από υψηλά ποσοστά τοπικής υποτροπής μετά την χειρουργική εκτομή.

6. Δερμοειδείς και Επιδερμοειδείς Κύστεις

Συνιστούν καλοήθεις, συγγενείς διαταραχές της ανάπτυξης μεταξύ 3ης και 5ης εμβρυικής εβδομάδας, στις οποίες κύτταρα προορισμένα να σχηματίσουν δερματικό ιστό παγιδεύονται στον νευρικό σωλήνα. Ο βασικός μηχανισμός περιλαμβάνει συγγενή εκτοπία επιθηλιακού ιστού. Ο ρυθμός ανάπτυξης είναι γραμμικός όπως στο δέρμα και όχι εκθετικός όπως στους όγκους εγκεφάλου. Μεγαλώνουν αργά γεμίζοντας με νεκρά επιθηλιακά κύτταρα, χοληστερόλη, τρίχες και σμήγμα.

Γενικά οι επιδερμοειδείς κύστεις εντοπίζονται συχνότερα στην γεφυροπαρεγκεφαλιδική γωνία, αποτελούνται από πλακώδες επιθήλιο, περιέχουν νεκρά κυτταρικά υπολείμματα, κερατίνη και χολεστερόλη και τείνουν να είναι μεμονωμένες.

Αντίθετα οι δερμοειδείς κύστεις συμβαίνουν συνήθως κοντά στην μέση γραμμή, μπορεί να περιέχουν εκτός από πλακώδες επιθήλιο και άλλα δερματικά στοιχεία όπως σμηγματογόνους και ιδρωτοποιούς αδένες, σμήγμα, τρίχες, δόντια ή ψευδοχόνδρινες δομές και σχετίζονται συχνότερα με άλλες συγγενείς ανωμαλίες.

Οι δερμοειδείς κύστεις συχνά εμφανίζουν δερματικό συρίγγιο με αποτέλεσμα να σχετίζονται με υποτροπιάζουσες βακτηριακές μηνιγγίτιδες, ενώ οι επιδερμοειδείς κύστεις μπορεί να προκαλέσουν άσηπτη μηνιγγίτιδα λόγω ρήξης και διασποράς του περιεχομένου τους στον υπαραχνοειδή χώρο.

7. Κολλοειδής κύστη 3ης κοιλίας εγκεφάλου

Εντοπίζεται στο πρόσθιο τμήμα της 3ης κοιλίας, στο κέντρο του εγκεφάλου, σε σημείο που εμποδίζει τη φυσιολογική ροή του εγκεφαλονωτιαίου υγρού. Πρόκειται για μία κύστη που περιέχει ένα κολλώδες υγρό σαν βλέννη. Η κολλοειδής κύστη μπορεί να προκαλέσει οξύ αποφρακτικό υδροκέφαλο, αυξημένη ενδοκρανιακή πίεση ή ακόμα και αιφνίδιο θάνατο από ανακοπή, καθώς πιέζει τον υποθάλαμο που ρυθμίζει την καρδιακή λειτουργία.

8. Επιφυσιοκυττώματα

Τα επιφυσιοκυττώματα συνιστούν αργά αναπτυσσόμενα νεοπλάσματα του επιφυσιακού παρεγχύματος. Επιδημιολογικά αποτελούν το 45% των αμιγώς επιφυσιακών όγκων και μπορεί να συμβούν σε οποιαδήποτε ηλικία. Συνήθως όμως εμφανίζονται μεταξύ 25-35 ετών. Η επίπτωση είναι ίδια και στα δύο φύλα. Μπορεί να παρουσιάζουν αιμορραγίες και μικρές κύστεις, ενώ η ευρεία διασπορά μέσω του ΕΝΥ είναι συχνή. Σπανιότερα περιέχουν αστροκυτταρικά ή νευρικά στοιχεία και γι’ αυτό καλούνται και γαγγλιώματα της επίφυσης.

9. Αιμαγγειοβλάστωμα

Το αιμαγγειοβλάστωμα είναι ιστολογικά καλοήθης όγκος εγκεφάλου. Τα αιμαγγειοβλαστώματα αποτελούν τον πιο συχνό ενδοπαρεγχυματικό (intra-axial) όγκο του οπίσθιου κρανιακού βόθρου στους ενήλικες. Το 85% των περιπτώσεων συμβαίνουν στην παρεγκεφαλίδα, το 6% στο νωτιαίο μυελό και στο στέλεχος ενώ η υπερσκηνιδιακή εντόπιση είναι εξαιρετικά σπάνια .Συχνά σχετίζονται με το σύνδρομο Von Hippel-Lindau καθώς και με την παρουσία ερυθροκυττάρωσης. Δεν παρουσιάζουν κακοήθη εξαλλαγή όμως μπορεί να διασπαρούν μέσω του ΕΝΥ ιδιαίτερα κατά το χειρουργείο.

Επιδημιολογικά παρουσιάζονται σποραδικά ωστόσο το 20% αυτών εκδηλώνονται ως μέρος του συνδρόμου Von Hippel-Lindau. Συνιστούν το 7-12% των πρωτοπαθών όγκων του οπίσθιου κρανιακού βόθρου των ενηλίκων με μέση ηλικία εμφάνισης την τρίτη δεκαετία της ζωής.

Το σύνδρομο VonHippel-Lindau είναι σχετικά σπάνιο (1 σε 36.000 γεννήσεις). Κληρονομείται με αυτοσωμικό επικρατητικό χαρακτήρα αν και μπορεί να εμφανιστεί σποραδικά. Χαρακτηρίζεται από αιμαγγειβλαστώματα παρεγκεφαλίδας και νωτιαίου μυελού, αγγειώματα ή αιμαγγειοβλαστώματα αμφιβληστροειδούς και όγκους και κύστεις νεφρών και παγκρέατος.

Κακοήθεις πρωτοπαθείς όγκοι εγκεφάλου

1. Γλοίωμα

Είναι ο πιο συχνός πρωτοπαθής όγκος εγκεφάλου στους ενήλικες (78% των κακοηθών όγκων εγκεφάλου). Το γλοίωμα αναπτύσσεται από τα κύτταρα της γλοίας, η οποία είναι ο υποστηρικτικός ιστός των νευρικών κυττάρων του εγκεφάλου.

Τύποι γλοιωμάτων

Υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τύποι κυττάρων της γλοίας: τα αστροκύτταρα, τα επενδυµατικά κύτταρα και τα ολιγοδενδροκύτταρα. Οι αντίστοιχοι όγκοι ονοµάζονται αστροκυττώµατα, επενδυµώµατα και τα ολιγοδενδρογλοιώµατα.

Ι. Αστροκυττώµατα

Τα αστροκυττώματα είναι ο συνηθέστερος τύπος γλοιώματος και αποτελούν περίπου το 50% όλων των πρωτοπαθών όγκων εγκεφάλου και της σπονδυλικής στήλης. Συναντώνται πιο συχνά στον εγκεφαλικό φλοιό, αλλά και στο πίσω μέρος του εγκεφάλου, την παρεγκεφαλίδα. Η εντόπιση των αστροκυττωμάτων στη βάση του εγκεφάλου είναι συνηθέστερη στα παιδιά και τους νέους ασθενείς, ενώ αποτελούν την πλειοψηφία των εγκεφαλικών όγκων στα παιδιά.

Εξορμώνται από τα αστροκύτταρα. Είναι όγκοι που εμφανίζονται σε κάθε ηλικία, συνήθως έχουν χαμηλή κακοήθεια στους νέους ασθενείς και έχουν μεγαλύτερο βαθμό κακοήθειας σε μεγαλύτερους ανθρώπους.

ΙΙ. Επενδυμώματα

Το επενδύμωμα είναι ένας τύπος γλοιώματος, που προέρχεται από τα επενδυματικά κύτταρα, την «επένδυση» του κοιλιακού συστήματος του εγκεφάλου. Τα επενδυμώματα αναπτύσσονται στο τοίχωμα των κοιλιών του εγκεφάλου ή στο νωτιαίο μυελό.

Αποτελούν το 2-3% του συνόλου των όγκων εγκεφάλου και συνήθως είναι χαμηλής κακοήθειας. Είναι συχνότερη η παρουσία τους στα παιδιά, στα οποία εντοπίζονται συνήθως κοντά στην παρεγκεφαλίδα.

Το επενδύμωμα πολλές φορές παρεμποδίζει τη ροή του εγκεφαλονωτιαίου υγρού ή αυξάνει την παραγωγή του, προκαλώντας αυξημένη ενδοκράνια πίεση.

ΙΙΙ. Ολιγοδενδρογλοιώματα

Το ολιγοδενδρογλοίωμα είναι ένας τύπος γλοιώματος, που αναπτύσσεται από τα ολιγοδενδροκύτταρα, τα οποία σχηματίζουν τη μυελίνη, το υπόστρωμα που καλύπτει και προστατεύει τα νευρικά κύτταρα.

Τα ολιγοδενδρογλοιώματα εμφανίζονται συχνότερα στους μεσήλικες και σπάνια στα παιδιά. Μπορεί να είναι βαθμού κακοήθειας II ή ΙΙΙ (αναπλαστικό ολιγοδενδρογλοίωμα).

2. Μυελοβλάστωμα

Το μυελοβλάστωμα ανήκει σε μία ευρύτερη κατηγορία όγκων με την ονομασία PNET (Primitive Neuroectodermal Tumors), οι οποίοι παρουσιάζουν κοινή προέλευση από πρόδρομα κύτταρα του νευροεξωδέρματος. Ωστόσο το ακριβές κύτταρο προέλευσης είναι άγνωστο. Άλλοι όγκοι αυτής της κατηγορίας είναι το ρετινοβλάστωμα, το αιμαγγειοβλάστωμα, το επιφυσιοβλάστωμα, το νευροβλάστωμα, το αισθησιονευροβλάστωμα, το επενδυμοβλάστωμα και το πολικό σπογγιοβλάστωμα.

Τα μυελοβλαστώματα συνιστούν τον πιο κοινό κακοήθη παιδιατρικό όγκο και συγχρόνως τον πιο συχνό μεταξύ των PNET. Αποτελούν το 15-20% του συνόλου των ενδοκράνιων όγκων και το 30% των όγκων του οπίσθιου κρανιακού βόθρου στα παιδιά. Το 80% εμφανίζεται έως την ηλικία των 15 ετών με κορύφωση μεταξύ 5-9 ετών. Ο λόγος ανδρών:γυναικών είναι 2:1. Αναπτύσσονται σποραδικά και δεν έχει ενοχοποιηθεί κάποιος περιβαλλοντικός παράγοντας. Σπανίως έχουν αναφερθεί οικογενείς περιπτώσεις.Αυξημένη συχνότητα του όγκου εμφανίζεται σε ασθενείς με σύνδρομα Turcot και Gorlin και στο σπιλοειδές βασικοκυτταρικό καρκίνωμα. Το 10-35% των ασθενών παρουσιάζουν διασπορά διαμέσου του εγκεφαλονωτιαίου υγρού στον υπόλοιπο νευράξονα την στιγμή της διάγνωσης. Διασπορά επίσης μπορεί να προκαλέσει το χειρουργείο. Απομακρυσμένες μεταστάσεις εκτός κεντρικού νευρικού συμβαίνουν μόνο στο 5%. Συχνά οι όγκοι διηθούν το εγκεφαλικό στέλεχος γεγονός που περιορίζει την ολική εκτομή.

Όγκος εγκεφάλου: Συμπτώματα και νευρολογικά σημεία

Είναι γενικώς εξαρτώμενα από τον τύπο, το μέγεθος, την εντόπιση και τη βιολογική συμπεριφορά του όγκου.

Επιγραμματικά:

• Απουσία συμπτωμάτων, ιδιαίτερα, σε πολύ μικρού μεγέθους αλλοιώσεις,
• Κεφαλαλγία (ιδιαίτερα πρωινή κεφαλαλγία και πόνος που αφυπνίζει τον ασθενή),
• Επιληψία,
• Διαταραχή στην αντίληψη και εκφορά του λόγου,
• Διαταραχή της συγκέντρωσης και της συμπεριφοράς,
• Αδυναμία ή παράλυση σε κάποιο τμήμα του σώματος,
• Αστάθεια σώματος ή/και ζάλη,
• Διαταραχή της όρασης,
• Βαρηκοΐα ή κώφωση,
• Αδυναμία, ή/και αιμωδίες στο πρόσωπο,
• Ναυτία ή έμετος,
• Σύγχυση -έκπτωση του επιπέδου συνείδησης.

Όγκος εγκεφάλου: Διάγνωση και εργαστηριακός έλεγχος

1. Λήψη ιστορικού από τον ασθενή και κλινική αξιολόγηση

Έμφαση δίνεται:

• Στα συμπτώματα και στην κλινική εξέταση.
• Στην αξιολόγηση της γενικότερης υγείας και της ηλικίας του ασθενούς.
• Στα συνοδά νοσήματα, τη φαρμακευτική αγωγή και προηγηθείσες θεραπείες και χειρουργεία του ασθενούς.
• Στο οικογειακό ιατρικό ιστορικό.

2. Νευροαπεικονιστικός έλεγχος, που συνίσταται στην:

• αξονική τομογραφία εγκεφάλου,
• μαγνητική τομογραφία και αγγειογραφία εγκεφάλου,
• μαγνητική φασματοσκοπία εγκεφάλου,

3. Βιοψία (στερεοτακτική, ή όχι) με σκοπό την ιστολογική ταυτοποίηση της βλάβης και τον καθορισμό της θεραπευτικής στρατηγικής.
4. Λήψη εγκεφαλονωτιαίου υγρού(ΕΝΥ), μέσω οσφυονωτιαίας παρακέντησης με σκοπό την ανεύρευση καρκινικών κυττάρων (χρήσιμο σε βλάβες που διασπείρονται εντός του κοιλιακού συστήματος του ΚΝΣ ,στην καρκινική επινέμηση των μηνίγγων).
5. Μοριακός - γενετικός έλεγχος, είτε του υλικού βιοψίας είτε του ληφθέντος ΕΝY.

Θεραπευτική - Νευροχειρουργική προσέγγιση των πρωτοπαθών όγκων του εγκεφάλου

Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και πιο συγκεκριμένα από:

• Την εντόπιση και το μέγεθος της βλάβης.
• Τα απεικονιστικά χαρακτηριστικά.
• Τον τύπο του όγκου.
• Την ηλικία και την γενικότερη κατάσταση του ασθενούς.

Σε μια καλοήθη βλάβη η ολική εξαίρεση της μέσω μιας επέμβασης αποτελεί την οριστική λύση του προβλήματος. Αντιστοίχως, σε μια κακοήθη βλάβη αυτό δεν είναι αρκετό καθώς ο κίνδυνος υποτροπής είναι ιδιαίτερα αυξημένος. Μια καλά ανεκτή και αποδεκτή, επιπλέον, επικουρική του χειρουργείου θεραπεία σε ένα εγκέφαλο ενήλικα μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην νευρολογική εξέλιξη ενός μικρού παιδιού με αποτέλεσμα η θεραπευτική τακτική να συνδέεται άμεσα με την ηλικία του ασθενούς και να διαφοροποιείται σχετικά.

Η θεραπεία γενικώς ενός όγκου εγκεφάλου συνίσταται συνοπτικά στα ακόλουθα:

1. Χειρουργική εξαίρεση - κρανιοτομία.
2. Στερεοτακτική ακτινοθεραπεία- ακτινοχειρουργική (CyberKnife- γ-Knife).
   Εξατομικευμένη τοπική θεραπεία -ακτινοχειρουργική των ορίων της βλάβης και προστασία των ευαίσθητων πέριξ νευρικών δομών.
3. Kλασσική ακτινοθεραπεία ΚΝΣ.
4. Βραχυθεραπεία.
   Τοποθέτηση υλικού στοχευμένης ακτινοθεραπείας στην περιοχή του όγκου.
5. Χημειοθεραπεία.
6. Στοχευμένη χημειοθεραπεία, με τη χορήγηση-τοποθέτηση χημειοθεραπευτικών ουσιών στην περιοχή του όγκου και την αποφυγή βλαβών στους υγιείς κυτταρικούς πληθυσμούς αλλά και αποφυγή των συστηματικών παρενεργειών της χημειοθεραπείας ( πχ ναυτίας ,εμέτων).
7. Ανοσοθεραπεία, δηλαδή διέγερση του ανοσοποιητικού συστήματος του ασθενούς με σκοπό την αντιμετώπιση ενός όγκου εγκεφάλου.
8. Στενή ιατρική παρακολούθηση-επανάληψη ακτινολογικού και κλινικού ελέγχου, ιδίως για μικρές, απεικονιστικά συμβατές με καλοήθεια βλάβες ,χωρίς νευρολογικές επιπτώσεις και συμπτώματα στον ασθενή.
9. Συντηρητική θεραπεία ή αντιμετώπιση των επιπτώσεων από ένα αναπτυσσόμενο όγκο στο ΚΝΣ (π.χ. τοποθέτηση βαλβίδας εγκεφάλου σε περιπτώσεις αποφρακτικού υδροκέφαλου από έναν όγκο ή συνηθέστερα χορήγηση κορτικοστεροειδών και μαννιτόλης για τη μείωση του οιδήματος πέριξ ενός όγκου).

Η πρόγνωση των πρωτοπαθών όγκων του ΚΝΣ, είναι άμεσα συνδεδεμένη με:

1. τον ιστολογικό τύπο, το βαθμό κακοήθειας και την εντόπιση του όγκου,
2. την ολική ή μερική εξαίρεση του όγκου,
3. την ηλικία και τη γενική κατάσταση της υγείας του ασθενούς.

Ένας όγκος εγκεφάλου συνιστά μια ιδιαίτερη κάθε φορά -εξατομικευμένη Νευροχειρουργική περίπτωση και συνάμα μια πρόκληση για τον νευροχειρουργό και όλη την ιατρική ομάδα αντιμετώπισής του (ογκολόγο, ακτινοθεραπευτή, νευρολόγο, νοσηλευτική ομάδα).

Η ιατρική γνώση και η αξιοποίηση όλων των τεχνολογικών επιτευγμάτων της σύγχρονης Νευροχειρουργικής (νευροπλοήγηση, ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, διεγχειρητική νευροπαρακολούθηση) οδηγούν στο βέλτιστο αποτέλεσμα.